قاصدک

 خاک تنها دوستی ست که تو را نسنجیده در آغوش می کشد 

من به اعتماد معتاد بودم آنقدر تر‌َک خوردم تا ترک کردم  

در انتظارم نگذار، این ست چیزی که از تو انتظار دارم 

تنها کسی که به حال شاعر اشک می ریزد خودکارست  

تنها شعری که برای سرودنش فکر نمی کنم عشق است 

 آنهایی که حق دیگران را می خورند، همیشه گرسنه اند   

 خواستم سکوت را بشکنم، ترسیدم دیگر جوش نخورد   

وقتی سفره دلم را باز کردم، همه گرسنه بودند 

 حوصله ام سر رفت زیرش را خاموش کردم  

 برق چشمهایت مرا گرفت، قلبم اتصالی کرد 

 آسمانی باش برای آنان که پرنده می شوند 

  عُمر، تنها مسافری ست که بر نمی گردد 

  دلم تنگ بود، یک سایز بزرگتر گرفتم